W dniu 26 stycznia 1905 r., manager kopalni Premier kapitan Frederic Wells, znalazł olbrzymi kryształ diamentu w niewielkim zagłębieniu w pobliżu brzegu odkrywki.
W kwietniu 1905 r. Cullinan został przesłany do londyńskiego agenta Premier (Transvaal) Diamond Miting Co., firmy S. Neuman & Co., gdzie pozostawał aż przez 2 lata, bowiem tyle czasu potrzebowała transwaldzka komisja legislacyjna na podjęcie decyzji o zakupie diamentu. W tym czasie liderzy Afrykanerów, gen. L. Botha i J. Smuts prowadzili rozmowy z władzami brytyjskimi, aby te wywarły presję na komisję i wyrażenie przez nią zgody na sprzedaż kamienia. W końcu osobista interwencja zastępcy sekretarza ds. kolonii, późniejszego premiera Wlk. Brytanii W. Churchilla, spowodowała w sierpniu 1907 r. zgodę komisji na sprzedaż Cullinana za 150 tys. Funtów szterlingów. Monarcha brytyjski król Edward II, poprzez sekretarza stanu ds. kolonii lorda Elgina, wyraził powściągliwie swoją wolę i wystąpił skwapliwie z propozycją przyjęcia diamentu w prezencie jako „dowód lojalności i przywiązania ludności Transwalu do tronu i króla”.
Z surowego Cullinana oszlifowano w sumie 9 dużych kamieni o sumarycznej masie 1055,89 karatów, ponumerowanych od I do IX zwanych „wielką dziewiątką”, 96 małych diamentów o łącznej masie 7,55 karata oraz pozostało 9,50 karata nieoszlifowanych fragmentów.
